Aşk Vurgunu -Hüzün Makamında-

dargın bir güfte yazılıyor
söylenmemiş bir hüzün makamında;

gece karanlık
herkes uyuyor
bir fanus var
içine giriyorum usulca
ne kadar yorgunum ah
ne çok sızlıyor avuçlarım

bir ağlamak var içimde sanki
yo hayır mutsuz değilim
sadece
içimdeki bu kedere çare bulamıyorum

kum saati geriye doğru akıyor
zaman;
o an

ellerim uzanıyor
gül yerine diken tutuyorum avuçlarından
parmaklarının arasında tutunurken
kan damlıyor yapraklarından
avuçlarıma

kırdım parmaklarımı o gün
soluduğum güllerle birlikte

-gözlerim
o an iflas etti-

hafızamın çerçevesine asılı kalan resim
lirik başlayan baharın saçakları
karla kaplandı
hayretler içinde dondu yüzüm
ve sonra
bir perde çekildi gözlerime
kan(a)masın bir daha hüzün

hüzzamın melankolik güftesi
çalınıyor şimdi
dinle bak

artık biliyorum
o koskoca aşk dedikleri şey
benmişim meğer
gerçek sandığım
saklı kalmış o büyük yalan
offf her şey ne kadar yalanmış
ne çok yalan

"gitmek mi zor kalmak mı"
dedirtiyormuş insana hayat çoğu zaman
ölümden daha zor geliyormuş
yaşamak o an

biliyor(d)um
yaşamın bir sahnesiydi bu
bilmem kaçıncı perdeyi
oynuyordu insan
sakın sen de aldanma dostum
ne kadar dertli olsa da sazın
sanma herkes için yazılıyor
farklı bir oyun

böyle seslenen
o muhteşem besteden
belki bir gün tekrar yükselir
ve arşı alâdan dökülür
kan yerine yıldızlar
kim bilir
belki de o zaman
hüznün makamına gül konar

ah be şair
boşver şimdi
haydi
sen bestele güfteni
çal bir kez de
kendin için çal
dinlensin
belki de son kez
hüzzamın melankolik güftesi
hüzün makamında



25 Eylül 2009 İzmir