Aşkı da O Öldürdü

bu sıralar küçük de olsa

ölümcül yaralar alıyorum hayattan

yok yok ben değilim ama

farkındayım birileri ölüyor ardımdan

birileri birilerini gömüyor sonra

bulvarlardaki sokak lambalarının dibine

güneş üzerlerine doğuyor

korktuğum bütün karanlıkların

ardından sen çıkıyorsun

güvercinler uçuyor güneşe doğru

kanatları çekik güvercinlerin

baş ucunda hep sen ağlıyorsun

bundan sonrası zor biliyorum

bir hayat için yüzlerce hayat feda etmek

ihtimaldir ki kilitlenmiş bütün kapılarıyla

pencerelere bakıp bakıp ağlayan bir evdesin

ne gittiğin yerden dönebiliyor ne de

döndüğün yerden evine gidebiliyorsun

aklında durmadan seni yiyip bitiren

o saçlarını kızıla boyama fikri yok mu

ah işte onun için bile ölünür

en ucuzundan bir şişe şarapla

sarılmıış tütünlerin tadı kaldı dudaklarımda

sen bana gelirken öl ben sana

kırık bir camın gözlerimde hissettirdiği

acıyla uyanıyorum her sabah

her sabah ellerimle gözlerimi ovuştura ovuştura

acısına sürekli şükrettiğim bir Tanrı var başımda

şiirden aşktan en fenası da yaşamaktan

anlamayan kadınlar gelmesinler yanıma

sivri dilli düzenbazlar martaval okuyan yalancılar

dahası annesinden emdiği süte

babasından gördüğü onura ihanet etmiş köpekler

hiçbir vakit yoktur ki zaman

intikamını almış olmasın yaşamaktan