Aşki Koydum Zindana

Varlığım körpe bir ışıktı söndürdün
Çok aklım vardı, bir de divaneye döndürdün
Sevgiden yoksun insanların, bir yalanı uğruna
Kalbindeki beni, terk ederek ebediyen öldürdün

Çileli hayatımda aydınlık saçıyordun
Karanlık gecede güneş gibi açıyordun
Kendini bilmez yalancı dünyada
Yalnızlığı seçerek suskunluğa kaçıyordun

Senin yüzünden aşkı koydum zindana
Bırakıp gitme diye yalvarmıştım sana
Aşk meşalesini sonsuza dek söndürüp
Dönmen artık bir çare etmez bana