Aşkın Çocukları

baharda gelecektim
erteledin
kışa gel dedin
kış oldu sen yoksun
kütük dolu soğuklar
üşütüyor biliyor musun?

terkedilmiş caddelerin
unutulumuş aşklarını ıslatır
nisan yağmurları
kırık bir hatıradır,bu
aşkın çocukları

kapını çalacak hiç kimsen kalmadığında
aklına gelsin,kalbini ilk çalan
bakır rengi zaman
kağnılar gibi geçmez artık,ağr ağır
asude bir yalnızlık bırakır kapıya
süpüremezsin geriye bir daha

gel
kalmadı engel
beklerken
saçlarımda çoğaldı ak tel
bağırsam duymazsın senin de kulağın sağır
tokmağı kopuk kapının
telaşı ve sıcaklığı soğudu
ak yatağının

benden vazgeçtim de
bu aşkın çocukları ağlıyor
yetersiz ışığım
hükümlü bir aşığım
gelmesiyle şu gurur bi hışım
viraneyim virane..

gel
kalmadı engel
saçımda bir kaç ak tel
yakamı paralıyor
anka'nın külü gibi
doğdukça yeniden
rengimi kaybettim
sahi ben neye denktim

israf ettik zamanı
karıştırdık sapla samanı
yeniden çeksen bize çıkar mı
piyango

aşkla sıraladığın her tuğla
yığılırken molozlarla
gazete kuponlarıyla aldığımız
oyuncak kuzumuz kaldı odada
hangi savaş durdurulmuş ki
barışı kucaklayan
hangi gözyaşı kurutulmuş ki
güneşe serilip
hangi çocuk sarılmış ki
hasretle sevinip

hayat bazılarına çetin bir yamaçtır
bazılarına düz bir arazi
bazen kitap sayfaları gibidir
okumak için heyecanla çevrilir
sonu acı biten her hikayeden
başa dönmek istenir

sen ömrümün çevirdiği son yapraksın
fakat hep ilk sayfada kalacaksın
eminim ki bu aşkın çocuklarına
benden sonra da iyi bakacaksın...

ellerimizi koklar şimdi bir ölüm perisi
ihtiyarlaştıran bu hayatta teferruattır gerisi