Aşkın İtibarsız Sözleri

Biliyorsun her sözünde

bir hikmet olmasa da şeyhlerin

Tanrı katında hakkını ödeyemeyiz

aşk denilen nesnenin

o zaman kim hangi yolun yolcusuysa

hakkını vermeli öptüğü eteklerin

bana hayrı yok bildim

ne Ayın ne Güneşin

bu dergahlar hep ölümlüler için

karanlıkta kimsesiz bir çocuk gibi

göğsüne bastırdığın başımın

hatırına sevdim seni şu nazenin gözün ve kaşın

ama öyküsünü giden

başka bir kadından almıştır bu dil

sustuğu yerden gülün

suyu içtiği yerden karıncanın

yıkılıveren lahitler gibi bakıyorsun gözlerime

la ilahe illallah aşk var

ağulanmıştır balımız ne çare

kraliçesi olsan da arıların

her gönül kendi sözünün ölümüdür

biz yazdıklarımızı yaşarız

korkulu rüyaların hakikat denilen canavarlarıyla

eskitiriz ömrümüzü dudaklarında evladın

çölde susuz gölde uykusuz

kimsesizliğimizle bu acunda yalnız

sözü söze ularız

ağır bir ceset kesif bir koku ve şehrin

orta yerinde incinmiş bir nota huzursuzluğuyla

gecenin yüzüne dem tuttuğumuz

kamışı yakan nefesi nefesi yakan Hu’yu

aklımdan çıkardığım yâre verdim

yâri en derin yerinden yaralayıp ele

eli terliyor diye tutamadıklarımıza kadar

şimdi içimden geçen en son yolcudur

durdurulamaz ölüm fikri

mezarlıklarda susmalar türküsünün

de bakalım selvi boylu ayrılığını kim yarattı pirim

üzengilere takılıp giden doru atların

aklından çıkartıp attım sizi

rüzgarlarla gelen hüznümün koynuna koydum

sarılır uyursunuz geçmiş ile geleceğe

iki bayram arası gümüş siniler tuttum

hayat mı olsa olsa tadını sudan alan rüyalardır

genzimde hep bir leblebi tozu

bakıyorsun ama görmüyorsun bildim

bildim Kerbelasısın sen ömrümün

o halde yüreğinde bir eğrilik olmalı senin

zamana kaykılmış küçük sevimli çaresizliklerinden artık kurtul

diye diye dolandım durdum narında kalemin

ama efendim bu gece kalbini kırdım sevdiğimin

o kuyuyu ben kazdım o Ay’ı ben çaldım gökte

kimseler duymadan çatı katında efsunlu kelimelerin

aşka tutulmuş şah damarını kestim