Aşkının Mezarina

Bir dalda yaprak olamadım
Dört mevsimi hiç yaşamadım
Ne kar nede yağan yağmurla ıslandım
Güneşle kavrulup rüzgarla savrulmadım
Bumu seninle yaşamak, anlamadım
Şimdi hiç olmazsa bir kere gel aşkının mezarına
Ne çiçek nede su bir damla
Topraklarımı okşasan yeter bana
Onca hayaller şimdi uçtu gitti havaya
Sen bilmem hangi ellerde, ben toprak altında
Haydi hiç olmazsa bir kere gel mezarımın başına...
Verdiğin onca sözler nerde, yok mu hatıralarında
Yaşanan onca yıllar aranmaz mı hayalde olsa
İstanbul'u karış karış dokunmadık mı baştan başa
Nasıl yaşarsın bensiz oralarda
Yer gök titrer şahitlik eder yaşadıklarımıza
Gördükçe deniz, martılar sormazlar mı sana?
Şimdi hiç olmazsa bir kere gel aşkının mezarına...
Ne bir çiçek, ne bir söz, ellerin yeter bana...