Aşk/tan-yeli

buram buram sevda toprağı kokarken etraf
hüzne dolandı aşk bahçesinde gezen ayaklarım
kabardı depresif ruhum
karardı göz bebeklerim
göremedim önümü
kapandı saçlarımı okşayan tülün
ardında gizlenen aşk kapım

ben şafağın sökeceği vakitte vardım elimde paramparça sevgiyle
ufka daldım yıllardır adını duyduğum aşk denizi üzerinde
kürek çektim yalnızca yalnızlığıma
şiirler yazdım, adını haykırarak deryalar nefesinde
hayalinde yaşadım
hayalinle yaşlandı gepegenç yürek, yazdığım sevda öyküsünde

//-rüzgar uğrar belki son deminde bedenime
kapanır yüreğim elinle ittiğin kilitli kafesine
üşüdüğünü hissettirir esintin, lakin susar
çünkü aştan yelin

etraf yeni güne merhaba ile başlar seher vaktinde
huzurlu, mutlu saatler diler yüreğim kendine
yükselirken göğe güneş anladım ki,
aslında aşk, tanyeli-//

sevda deryasına damladı göz pınarlarımın bir damlası
giderek kayboldu gözden,
güneşin ışınıyla birleştiği vakit masmavi deniz
daha da derinlere çekerek ıraklaştırdı
daha fazla kayboldu gözden,
daha da imkansızlaştı
yüreğimde gidipte gelme(me)ler

ben sahile vurdum aciz bedenimi yakamozların inmesiyle
bekle sabaha karşı esinti hisseder yüreğin
kaçma
yaklaş
hisset sendeki beni
üşüme, üşüdüm deme
unutma ki
aslında aşk tanyeli