Ateşte Açan Gül'e

Eylem kızım'a
Şiirindeki duyguların ışığında yazılmıştır.




Gülistândan gül değil dikenini alırken,
Bahtına kara düşen bi-çâre bülbülüsün.
Bu bağda boynu bükük tomurcukta kalırken,
Sen ki uzak diyârın ağlayan bir gülüsün.


Feverân edip duran kalbini yokladığın,
Kirpiğinden süzerek yoluna eklediğin.
Belki gelir diyerek yıllarca beklediğin,
Baharları görmeyen nâdide sünbülüsün.


Güiüşünü dondurup buza kesişi neden,
Derdi, gâmı çileyi yoluna revân eden.
Bi-vefâ sevgilinin nârına hasret giden,
Aşık-ı pervanenin feryâd eden dilisin.


Yoluna harcadığın günü ömürden sayıp,
Gözyaşı pınarını sebil ederken doyup.
Ateşte açan gülü yalnız başına koyup,
Vuslâtı bahşetmeyen vefâsızın elisin.


Kafdağının ardına bilinmez yere atan,
Yüreğini sunduğun seni değil mi satan.
Bu sevdânın uğruna cânanına can katan,
Bengisu'yun emsâli, çağlayanı selisin.