Ateşten Gömlekmiş

Hiç susmazken o şehrin uğultusu
Kulakları sağır eden sensizliğim
Çocuk düşümde
Uçarken kör zamana

Balonları vardı çıkmaz aralıkların
Yedi renkli

Güneş Ağustos Ağustos iken hele
Saçımı sarartan
Kumsala serip deli kanımı
İçerken gelincik şuruplu zamanları
Ölüm o kadar uzaktı


Ben bendeydim daha
Kaybolmadan kalabalıkta
Şakağımda kül renkli hüzünler
Aklımda çelimsiz firari düşler

Ben vardım daha
Bu sahil kasabasında

Midye koklardım
Yanık tenekelerde
Cılız ateşlere dürterken zeytin çalılarını
İs tutardı akşamların gamzeleri

Fikrimi göç ettiren sevda köfteydi ekmek arası
Parkın kıyısında
Bir şişe ucuz gazoz
Ha bir de yazlık sinema

Ya güneşin oğluydum
Ya beyaz perdede uçuşan kırmızı halı
Ne çok düştüm o yataktan
Yıldızlarla savaşırken

Hiç yağmurdan korkmadım
Kar tepesinde kara zeytin tanesi de toplamadım
Uzaktan baktım hasatlara
Ta yüreğime tırpan vuran kahpe pençeye dek

Fahişe döşeğimiş yaşam
Ehli namus çarşafa sarılan


Uzun bir yol
Ninemin masalından arta kalan
Dizlerimde çürükler
Büyütürken pabuçlarımı
Küçülen hayali ufkun

Ne uzakmış meğer
Zühre'ye avuçlarım bu kadar yakın iken
Yakarmış ki oysa



Ateş gömleğimiş
Gök kuşağı da


Hafif yamaç derken
Darmış birde sokaklar
Hem toz toprak
Hem eşek ağlatan yokuşlar

Çıkmak kolaymış meğer
İnerken ağlarmış
Dereler tepeler

Ölüme siperleşirken göğüsler
Puşt bir savaşmış
Çirkefle, iyiler

Kaybetmişiz hem anadan
Hem andan

Çığlıklar üleşmiş var ile yok arası
Nefeste yoklaşmış
Şehrin kalabalıkları...



?'Ayın ondördü
Artık denizin dizi aşma zamanı
Batsın kâğıt gemiler
Boğulup bu son med cezirde''