Avare

gel diyorsun da

uçurumlar çağırıyor kalbimin sesini

daha ne kadar dayanırım bilmiyorum

sonbahara sarkan ruhumun 

ellerinden sımsıkı tutmaya

daha ne kadar ağlayabilir şu gözlerim 

kurumasın diye nehri hüznümün

bak bıçaklara benzeşiyor güllerin gövdesi

tuttukça eksiliyor umutlar da

geceyi zehirli bir şerbet gibi yudumlayan zaman bile

ölüyor beklerken seni

bağırdım, çağırdım sesimi katledercesine

ardından tüm boşlukların böğrüne

yine duymadın değil mi

bak ateşlere tutuşuyor sularımız 

yanmaz dediğin ne varsa kül oldu

kopmaz dediğimiz dalları 

önce yapraklarından  boğdurttular rüzgarlara

sonra gövdesinden vurdular ihanetin elleriyle

bir hainlik girdi kuşlar ile göğün arasına

oysa demiştim sana

düşen dağılır yalnızlığın zemininde

demiştim sana

öylece kalır kırılan camlar 

kimsesiz evlerin penceresinde.

gel diyorsun da

uçurumlar konuşuyor sustuğum yerde

anlatamam, sorma bu acıyı

benimkisi

dilsiz bir avare.