A(v)cı

aslında ben o eşikten hiç gitmedim

yılkı durdu hep gözlerime sığınan keder

ve alnıma yazılan ise başıboş bir maceraydı

sufle almadan ve

ezberden okudum hayatı

buydu gücenik ömrümün viran çağı

’göğüs kafesimde mezar yaptıracağım

öldüğünde seni bana gömsünler’

diyebileceğim hiç kimsem yok

çünkü bilekleri kesilmiş sevdanın eşiğine oturduğumda

yanımda yalnızca mazot kokulu gölgeler

ecnebi şarkılar

ve başıboş enikler

susturulmuş bir nehrin sesini kulaklarıma gömüp

bakraç bakraç aşırdım gökyüzünü

bilenmiş bıçaklarla karanlığın bağrını deşip

sus çığlıklarıyla öldürdüm

bir veba’l gibi taşıdığım katil a(v)cıyı

içimde filizlenen bulutlarla

cüzzamlı sulardan içtim

flu masallarımdan geçerken Anka

katil köpek balıklarıydı tüm rüya yorumcuları

ağzıma aşkı aldığımda Babil kanardım

gözlerimi ufka çevirdiğimde

saçlarım cayır cayır Kudüs

dedim

insan kabuk tutmaz bir yaradır insanın sırtında

anlamsızlığın dip boylarında kangren

ve kan kırmızıysa hala dünya

bırakın feleğin ç’arkında un ufak olsun

nasılsa hayra çıkmaz bu rüya

tutun ve çıkarın içimdeki kuşkuyu

ve korkuyu da tamamen

sadece umut kalsın kuş tüyü

kırk yamalı bohçaya atılan iki sıkı düğüm

biri yorgun atların yelelerinden bahar

diğeri cehennem boylarında nar-ı har

ge(n)çtim

ve ç’akıl taşlarından bentler yaptım durmadan

yıktım köprülerini devşirme bulutların

yağmuru doldurdum göğüs kafesime

ve cebimde mavi misketler

sarışın bir kadının saçlarında yakamoz

ki buydu

ömrün anlamı ve anlamsızlığı da

ölecek kimse kalmadığında