Avuç İçlerimize Düşerken Kırıntılar

/Bir varmış bir yokmuş diyerek dinlediğimiz
masalın kahramanı oluverdik/

Hayaline dalıp
Suspus dinlerken o uyduruk masalları
Ninemiz aslında
Dizinin dibinde dingin bir koy oluştururdu

Tutunma çabasıydı yıkıklardan
Korkulu, meraklı..
Algılamalar sarmalarken küçük bedenlerimizi
Biz susar gözlerimiz konuşurdu anlatamadıklarımızı,
Ya da sorgulardı art arda, ara vermeden

En tenha yerinde başlıyordu hayat
En gerçek haliyle yırtılıyor
Sessizce akıp gidiyordu zaman

Kimbilir bitmek üzere belki..
Hep sırtından gördüğümüz yaşam
İnandığımız,
Ya da hülyasını kurduğumuz mavi hayat

Hala renkler karışık tuvalimizde
Fırçamız bocalamakta isteksiz ve yorgun
Flu düşüyor hep resimlerimiz
Ve hala yankısını arıyor sesimiz

İçimizde orman yanıyor
Hayaller duman altı
Umutlar can çekişiyor
Avuç içlerimize düşüyor kırıntılar

Duygular dalga dalga kabarırken
Yakınlaşır heyecan kırıntıları
Avuçlamak isterim
Akıp gider parmaklarımdan
Çok kere boş kalır, ıslak ellerim,

Bir varmış, bir yokmuş
Diye başlarken kadere
Hep kendi başrolünü oynamak
Umudu rüzgâra bağlamak
Tohumun toprağı delmesiyle
Avuçlarında çiçek açtırmak ne hoş

Bir masalın kahramanı oluvermek
Hançer kırıklarını umursamadan
Ömrün sözüne, özüne tutunmak
Yine de,
Her çizgisinde sevmek hayatı

Geleceğe sarılmak
Büyütmek
Gürültülere susarak
Tebessüm etmek
Ne güzel...