Ay Hayâ Ediyor

misafiriydi mevsim
kavga biriktirmiş evlerimin
kutsaldı tüm imkansızlıklar
ve aşk birikirdi
limon kokulu sokaklarda

suçlu değildi gökyüzü
geçmişe mahkûm edilip
sürüklenmezdi geleceğe
yarının saati yoktu
ve ağlamazdı şehir

tarihsel bir ayinle
sunaklara terkedilirdi yalnızlık
varsın fermanı versindi Firavun
özgür kaldırımlar
ve postmodern değildi sevmeler

Aşk!
renklerin gölgesinde büyümüş
utangaçtı güneşin kızıl çıplaklığına
masum değildi/
ne gam ne keder vardı
gözlerinde dizlerinde
ikilemsizdi rüzgar bu zamanlarda
efiline takardı beyhudeliği

usul usul karıştırırken saçlarını
dokunmuştum turuncusuna gökkuşağının
aşk kokuyordu gözleri
ve avcumda yüzü
Ay hayâ ediyor...