Ay Işığı

Mazide yaşadıklarım geçer;
Gözümden birer birer...
Tam yolun ortasında,
Geçmişimi yargılar!
Yol önemli değil,
Nasıl olsa sonu yok!
İnadına, inadına yürümeliyim!
Dizlerim tutmayana dek.
Her attığım ağır adımlarım,
Götürür; yeni umutlara...
Kaybolur; direnen maziler...
Anılar bırakmasa da,
Rüzgara inat, atiye yürüyorum!
Güneşin doğmayacağını bilsem de...
Gitmeliyim;
Bir anı yaşamak kaybolacağını bilsem de
Zor olduğunu biliyorum;
Bir yere yorulmadan varmak,
Gitmek; varmaktır sonuca...
Sonsuzluğa sessizce ve sakin...
Gözlerimin görebildiği, ötesine..
Önümdeki atiye merhaba!
Ayrılık mı? Kavuşmak mı?
Bilinmezler içinde...
Doğruca yürümek,
Tutunmadan kendince...
Kimseyi rahatsız etmeden,
Başkalarının ışığına tenezzül etmeden
Gölgeli ay ışığında vakurla;
Acıyı hayatın üzerine serperek,
Kalabalık mahşeri meydanda,
Şehrin diğer ucunda,
Gel diyene... Bekleyene...
Kimseye dokunmadan, tutunmadan...
Kaldırımların kıyısında,
Gölgeli ay ışığında;
Atiye yürüyorum;
Kangren ayaklarımla...