Ay Işığında Seni Anmak İbadettir

Ay ışığında şiir yazmak güzeldir
Ay ışığında seni anmak
Seni anmak ibadettir..

Karanlık odamı gözetleyen
Ay ışığında..
Elimde yine şiirden kalem
Dışarıda kar,kuru soğuk
Sensiz odam soğuk
Sensiz,sensiz yüreğim titriyor
Nerdesin nerdesin be anne?

Çekildim yine kör mabedime
İsyanlarımı zincirledim
Seni aradım,seni andım bu gece
Hayal meyal hatırladığım gözlerin
Duvardaki gölgemde yine
Bana bakan buğulu gözlerin
Bakma!Baktıkça içim acıyor
İçim acıyor anne..

Hayat hiç de senin anlattığın gibi değilmiş anne!
Ben başarmak istedikçe bişeyleri
Kahrolası engeller,yol vermiyor
Yükseliyor hayallerime..
Sen gideli efe kesildi bu şehir
Alay ediyor,kafa buluyor benimle
Sen olsaydın böyle mi olurdu
Söyle!Böyle mi olurdu anne?

Senin gidişini Ay bile kabullenemiyor
Sen gittin ya!
Ay bile aydınlatmaya yetmiyor geceleri
Yıldızlar da eşlik ediyor,ediyor ama nafile..
Kuzey yıldızı ay ile alay ediyor,küçümsüyor
Yoksa bana anlattığın Ay dede tükendi mi anne?


Tükenmesin sakın!
Çünkü;Ay ışığı bana seni hatırlatıyor
Cennet kokan masallarını anlatırken
O da dinliyordu seni sessizce
Kulağıma fısıldıyordu ninnilerini
Seninle birlikte..
O yüzden seviyorum Ay ışığını
Seviyorum anne..

Ay ışığında şiir yazmak güzeldir
Ay ışığında seni anmak
Seni anmak ibadettir..