Ay Karanlığa Girdiği Zaman

Ay karanlığa girdiği zaman,
Bütün hüzünlerim konuşur semaya,
Haykırır sanki karanlıkta kimse,
Bu çığlıkları duymazmış gibi.
Bu çığlıklar öyle sıradan,
İncir çekirdeği misali çığlıklar değil,
Bu çığlıkları duymaya kulak,
Anlamaya dimağ,
Ve duygulanmaya koca bi yürek gerek.
Tabi bunun farkında çığlıklarım.

Ay karanlığa girdiği zaman,
Hüzünlü çığlıkların arkasından,
Bir sessizlik belirir etrafta,
Sadece hafif bir rüzgarın esintisi,
Deniz dalgalarının sahile vuruşu,
Ve baykuşların guk guk sesleri.
Sonra, sonra tekrar bir haykırış,
Gecenin bitmez tükenmez,
Çığlıklarla dolu feryat bilmecesi.

Ay karanlığa girdiği zaman,
Bütün elem ve kederler çekilirler,
Yerlerini o neşeli hüzünler alırlar,
Neden neşeli olduklarını sormayın,
Çünkü onları daha iyi anlayacak,
Seslerine derman olacak,
Zifiri karanlıklar hakimdir yer yüzüne.
Ve o zifiri karanlıklar,
Dert ortağı olur kendilerine,
Ay karanlığa girdiği zaman.