Ay Nisan

küçük dilinden içtim soluğunu
mevsim bahar
ay nisan

bakma dudaklarımın
güz kokuşuna
ölü çınar kokladım yolum kesişti dallarıyla

eski bir köy hikayesiydi
musluğu kırık çeşmenin avurtlarındaki susuzluk
kutsanmamış göç kalmış geriye bir de suskun şerefe



köhne yalnızlıklar birikmiş
örümcek ağı desenli kahvehanelerde
adresi silinmiş hanelerin yaşamın müzmin defterinden



sönmüş demleri o tahta masanın
iki kirli çay bardağı devrilmiş iki de yaşlı parmak izi
çürük kiremitler vurulmuş şakağından mevsimin ilk lodosunda



önce müezzinler gitmiş
çalıp ezanlarını o malum vakitte
sonra secdeler yok olmuş mihrabı kırık camide



bir kandil kalmış geriye
yarı yanık yarı cılız
kuşlar tünemiş o ahşap direğe korkuları bitmiş baharın



küçük dilinden içtim soluğunu
mevsim bahar
ay nisan



bakma dudaklarımın
güz kokuşuna
ölü çınar kokladım yolum kesişti kuruyan dallarıyla ...