Ay Yüzünü Gösterdiğinde

Ay Yüzünü Gösterdiğinde

Ay yüzünü gösterdiğinde,

yoğun günlerin yükü kalkıyordu omuzlarımdan..

Akşamların sefasını huzur içinde yaşamak icin,

yalnızlığımı bir kağıt parçasına sığdırıyordum .

Yazmayı seviyordum..

Mutsuz değildim,

huzur istiyordum sadece..


Ay yüzünü gösterdiğinde,

duygularıma bir yer ayırmak geliyordu içimden..

Bir çift Kulaklık takınca'da, ohh mis.

Rüzgar esintisine benzeyen bir huzura dalıyordu ruhum..

Yazdıklarımı saklıyordum herkesten..

Herkese yazabilmek marifet diyordum kendi kendime..

Kendimce yazıyordum işte..


Ay yüzünü gösterdiğinde,

sakinliği seven insan olduğumu kabul edebiliyordum.

Günün gürültüsü, telaşı, stresi

kalkıyordu üzerimden..

Aklım bin bir türlü cevap aramak istemiyordu.

Zaten, hepsini bir kutuya atmak iyi geliyordu,

Ben kendimi arıyordum.


Ay yüzünü gösterdiğinde,

Ben ruhuma kavuşuyordum sadece..

Yalnızdım, tek başıma..

Mutlu olabiliyordum,

Huzur diyordum..

Huzuru en baştan kendimde arıyordum heralde..


Ay yüzünü gösterdiğinde,

Kağıt ile kalemle zenginleşiyordu aklım.

Kelimelerin en güzelini hiç kimseye yazabilmek olsa,

Bir yandan, birine yazabilmek diyordum..

Kime ne yazdığımı iyi biliyordu kalbim..

Kelimelerin içine bir şeyler gizlemek,

Ne gerek ?

kime gerek ?

Kendime diyordum, sadece kendime..


Ay yüzünü gösterdiğinde

özgürlük yaşıyordu yüreğim.

Yazdıklarıma inanamıyor,

kendime bile gülüyordum..

Ben kendimle barışıyordum sadece. .

Kendime sığınır oluyordum,

Ay yüzünü gösterdiğinde..


Elif Arslan.

20 Kasım 2022 22 şiiri var.
Beğenenler (5)
Yorumlar