Ayaz

Ben hep çoktum

Sense az,

Lapa lapa yağan karlar kadar

Çoktum bir vakit...

Kendi gurbetimizin zindanında,

Seslerimizin ekosu

Yüzümüzdeki çizgilere çarptığında,

Bir bakmışız;

Kukuletalı kuşlar kadar yalnızız.

Korkutucu olan ne varsa

Yalnızlıktan gayrı,

Meydan okuyan gençliğimiz

Ayağımıza vurulan prangaların esiri

Özgürlüğe susamış

Dillerimiz, ellerimiz

Baharda açan tomurcuklar kadar

Korkutucu,

Yeniden sesinin yüzüme vuran yankısı,

Anla! aklımdan geçenleri

Dudaklarıma dökülmeden

Yaz yağmurları,

Erik ağaçları çiçeklenmeden

Karlar erimeden

Gün dönmeden...

Soğuktu,

Kar topluyordu güneş,

Ayazına ebelendiğim

Kukuletalı kuşların sarmalında

Tomurcuk baharların ayak izleri,

Yamalı gönlümün

Kurşun geçirmez mitleriydi

Uzağına kurulu otağım,

Demirdendir parmaklıkları

Buz tutar dokunamazsın

Yeniden...

Şimdi güneş toplar karları

Avuçlarıma,

Ateşten gömlek giyen toprağa

Ordan yaşama,

Ve hayata akar yediverenler...