Aydilam

Karanlığı uyuturken sessizce yağan yağmur

Düşlerinin altında ıslanırım her gece...

Bir ağıt ki sessiz gidişin

içimde çınlar günlerce

Adın dokunsa gönlüme

Bir yusuf yalnızlığı çeker yüreğim

Kör kuyularda sabahlarım

Yokluğun ince bir sızıdır böylece

Ay büyürken derin sularda

Aksin yansır avuçlardan,

Hasretinden öperim sessizce

Kirpiklerine dizilen yıldızları

Bir bir ayıklarım can kırıklarından

Yüreğime sarındığım bu son bahar

Güneş doğmayacak mevsimdir ebediyete kadar

Sen! Menekşe kokulum gül bakışlım

Umutlar yeşermeden solar bilmez misin?

Ayrılık anca masallarda olur derdim

Şimdi sinemi yol yapıp önüne serdim

Gelişine kurduğum tüm saatler

Zamanın ötesinde takılı kalır

Yokluğuna uyanırım her sabah

Ve yokluğun, sinemi yakan kor ateş

Hani öptükçe hayat bahşeden buselerin ?

Biçare yol gözler

Yıldızların koynunda yatarım her gece...

Sen! ayın üzerine doğmaya utandığı güzel

Züleyha'nın ağaran saçlarında

tel tel yusuf nakşedilmişken

Kaç hasretin sancısını taşır yüreğin?

Çorak gönüllere yağacak rahmetti gözlerin

Aşkına susamışım kerbela yüreğimde

Kıyıya uzun cümleler yığarken dalgalar

Gözler kan çanağı, dicle gibi kan çağlar

Aşkın gölgesinde binlerce sevda yeşerirken

Sana uzattığım eller hep havada kaldı

Şimdi sessiz bir gemi gibi

Közümle beraber

Gitmeliyim bu limandan.

Bitsin diye bu sessiz hikaye

Sefil sersem düştüm yollarına

Susuz kalmış yolcuya pınardı gözlerin aydîlam

Gönül Esvedi