Aylardan Eylül Yılınsa Önemi Yok

Hani seninle ilk buluşmamızdı.
Hatırlar mısın o kır kahvesinde.
Ben biraz çekinen, sen biraz utangaç.
Gözlerin yerde.
Merhaba demeye çalışmıştım.
Ya heyecandan sesim çıkmadı.
Ya da söylediğimi sandım.
Aylardan Eylüldü, Yıllardan ....

Sürekli yere bakıyordun.
O gün başladı gözlerine hasretliğim.
Kuytu bir masaya yöneldik.
Sana bakmaktan basamakları görmediğimi
söylemeye gerek yok.
Çok heyecanlanmıştın.
?bir şeyin yok ya??
Bense biraz mahcup, çok ama çok utanmıştım.
Aylardan Eylüldü, Yıllardan ....

Nicedir bu ana hazırlanıyordum.
Neleri nasıl söyleyeceğimin provalarıyla geçmişti günler.
Şiirler ezberlemiştim,
sevda kokulu, buse tadında şiirler.
Tam konuşmaya başlayacakken
ağır çekim bir film sahnesi gibi
Başını kaldırdın yavaşça
bakışlarınla ilk kez, o kadar yakın,
o kadar sıcak ve o kadar ..... ..
Aylardan Eylüldü, yıllardan ....

Habersiz sözlüye kaldırılmış bir öğrenci gibi
unuttum her şeyi, boşaldı düşünceler.
Öylece kalakaldım, anlamsızdı bütün heceler.
?Yapraklar? dedim. ? hani son bahar?
?ağaçlar? dedim. ?ağaçlardan dökülüyorlar?
ellerimi uzattım sana. ?Bak buradalar?.
Yüzünde şaşkın bir ifade, gözlerinde merak.
Aylardan Eylüldü, yıllardan ....

Aslında yeşil gözlüm. Sana söylemeye çalıştığım.
Farz etki ben bir ağacım.
Yapraklarım maskelerim, riyalarım ve yalanlarım
senden önceki yaşamın sonbaharı bu anım.
Döktüm hepsini birer birer. bak ellerimde uzattığım
yeni doğmuş bir çocuk gibi,
saf, masum, ve çırılçıplak duygularım.
Aylardan Eylüldü, Nisan bakışlım, yıllardan ...

Saymadım bu kaçıncı eylül bir tanem.
Bak o kır kahvesinden.
İki bardak çay ve ben, yine geldim.
Çocuklar gülüyorlar arkamdan.
Yaşlılarsa söyleniyor gene.
?Geldi bizim mezarlık piknikçisi? diye.
Sen aldırma bir tanem.
Ben üzülmüyorum.
Baş ucuna koydum çayını, hadi iç.
Seni çok çok çok özlüyorum.

Aylardan Eylül, yılınsa önemi yok.
Sensiz ne ilk ne son baharın anlamı yok.