Aynadaki Çocuk

kaynıyor aynada bir devin gözyaşı
sessizlik gölgesini öldürüyor umudun
anne susuyor, baba susuyor
gece konuşuyor bilinmedik bir dille
çocuk; aynaların meteliksiz sahibi
gözyaşını siliyor ateşten bir mendille

aynalar mı işledi yüzündeki deseni
ölüm kokan bünyeni aynalar mı taşıyor
kaf dağı dediğin ne, kaldıramaz ki seni
senin koca bedenin aynalarda yaşıyor

şimendifer geçiyor aklının ortasından
gemiler dalgaları parcalayıp gidiyor
teyyareler ve bir burak mavi yeleli
gitmek istiyor çocuk sonsuzun şefkatine
iremler, kevserler, merhamet bağlarıyla
rengarenk çağıran ebedi memleketine

yaşamın karalanmış mektubu sensin
insan yüreğinden atılan bahar
yüzün nurlu ışıklarla bezensin
var git ölüm sende ölene kadar