Aynadaki Ten

özensiz siyahın kızılımsı kadifesi

kuğu bir süsün çığlığı..


kısır bahçelerin gerginliğinde
kalın susmalar
ay ışığıyla geceyi dokur yüzüme
üstelik ölmemişken kimse
ve hiç kimse kendine benzemiyorken
hüzünlü gül gibi uzur da uzar
hiçliğin testisine..
sisli sözleri yerden kaldıran
çıplak odaların alnında
solgun aşklar kırıyor karanlığı
bir yıldız sağırlaşıyor
sonra biri daha..
umursamaz rüzgarın
ruh ateşiyle saçılan sapsarı tül
küllerini esiyor parmakuçlarıma
ince ince kaç kuş
dün ve ayna arasından
düşüyor..



daha
yarısındayım gecenin
gizlenen suyun ve göçün
çöl kıyametin öyküsüyle yılkılanan zaman
birazdan düşecek gözlerimin tuzundan
akacak harelenen bir yol.
büyülü gülüşler büyüdükçe
yalnızlığın giysisiyle tarihin soluğundan
kuyu çekilir ellerime
hep geç kalan gemilerin
yokluğuna söner mum..



çatlak duvarların surlu gölgeleri
zelzele somurtkanlığında düşleri gelinler
belendikçe yanık otlar gibi ölüm
içi bulanır aynanın..
giderek tenhalaşan bir hâl tanımaz olur
güz’ün sarışın bir çocuk doğurduğunu
ki,
göğü büyüten meşale
siyahı çağırır mavi gözlü
sabaha..


motif işler sesler
gecenin mor saksısıyla bahar’a

...