Aynalar Vermiyor Seni Bana

Haps olmuşsun bir kırık ayna içerisine,
Kırk parçaya bölünmüş gül yüzün.
Dokunmak istiyorum ellerimle,
Ellerimi kesiyor kırık parçaları.
Seni oradan bir çıkarabilsem,
Çatlamış dudaklarını öpebilsem,
Bölünmüş o gül yüzünü,
Tekrardan bütünleştirebilsem.
Ama vermiyor aynalar seni bana.
Hapsetmişler seni sırlı kırık camlarına.
En üst köşesinde yarım kırlaşmış saçların,
Alt köşesinde hayata küsmüş omuzların,
Ortasında saklı kalmış tüm umutların,
Ah bir seni çıkarabilsem oradan,
Doya doya öpsem allanmış yanaklarından.
Ama vermiyorlar seni aynalar bana,
Ne istiyorlar senden,
Hayata bağlandığın yaşama sevincinden,
Güzel olmasanda alımlı gençliğinden,
Söyle ne istiyorlar senin gibi bir sevenden.
Bitsin bu hapis,
Kırılsın seni tutan aynalar,
Yeşersin içinde kalan umutlar,
Bir bir özgürlüğüne kavuşsun haps olmuş hayatlar,
Ve seni bana versin seni benden çalan,
Sırları sır olası kırık aynalar.