Aynı Acının Çocuklarıyız Unutma

mecrasında buluştu acılarımız
gümüş tellerimiz baharı uğurlarken
vagon vagon düştük
gönül raylarımızdan
ve yetişemedik
hep ertelediğimiz heveslerimize
geç kaldığımızdan

bir avuç dünya ellerin
arka bahçen çocuk parkı
barış nehri yeşil gözlerin
düş tutar kağıda hecelerin
parmakların aşka dokunuş
mavi umman deniz tuvalin
ve verimli bir kaynaktır duruşun
dokunan ruhuna anlayabilir sendeki sanatı
ve kurulan tahtına terkedemez saltanatı

ve bendeki mahcubiyet
vurur gönlünün sığınağına
müşfik bir omuz
başımı taşıyan
bakışlarıyla içimi okşayan
sanadır iki kelamım
bu yüzdendir gönülden selamım

sende tereddütlü bir bakış
susuşunda derinden bir yalvarış
sessizliğinde bir haykırış
yorgunluğun yıllarının
varlığımın huzuruna varış

ben ölümlerde kaybolmuşken
sen yaşamın canlı kanıtı
ve sobelenmeden saklanbaçta
beni bende bulan
türabına yılgınlığım çökse de
ben sana mihman
ben sana azat edilmiş bir köle

sen ve ben kainatta tek kalmış iki yıldız
aşklardan arta kalan zamanlarda yine yalnız yine yalnız
tesadüf değildir hiç bir merhaba
seninle biz aynı acının çocuklarıyız unutma!....

SD..