Aynı Şehirdeydik

Aynı şehirdeydik nefes alışını hissedebiliyordum

Birbirimize bedenen çok uzak ruhen çok yakındık

Hayallerimde bulabiliyordum lakin gözlerimin gördÜğü

Her yerde kayıptı

Onu bulmak için attığım çığlıkLarı duymuyordu belki

Sonsuz ucu bucağı olmayan hiç tükenmeyecek

bir umuttu onu beklemek

Gülümsemeyi kalkan bilmiştim kanayan yaralarıma

Mutluluk mu ne zaman biraz yakınlaşsa ardından çokça uzaklaşıyordu

Önemini kaybetmiş anlamların nasılda basitçe anlamsızlaştığının

Farkına varabiliyorum

Kayıp geçen zamanın telafisi yok

Dürüstlüğün bedelini ödeyecek iyi niyetime veda edeceğim

Silmem gerek aslında yazdıklarımı

Hiç yazmamam gerektiğinin farkına vardığımdan beri