Ayrılığın Kabulü

Gitti demekle kabullenilmiyor ayrılık,
Dudağımdan ayrılıyorsun sadece,
Sadece havaya karışıyor adın;
Gitmek fiiliyle..

Aslında benimle beraber kalıyorsun sen de,
İçimdesin,
Sol üst köşede..
Yalnız bırakmıyorsun hiçbir zaman,
Giden bedenin
Kalansa sevgin..
Yetinmesini iyi biliyorum ben elimdekilerle;
Kağıtla mesela,
Kalemle..
Bir şiir yazarak üzerine,
Acıyan yerlerimi sarıyorum,
Yaralarıma tuz basıyorum geçsin diye..

Gidişine susuşum..
Boğazımı düğümlediğinden,
Yutkunamadığımdan ayrılığı.
Hazmın zorluğundan,
Kalbim ağrıyor,
Geceleri uykularım bölünüyor en tatlı yerinden..
Kabus gibiydi gidişin,
Karabasanın çökmesi gibiydi göğsüme.
Kırılsa da kalbim,
İçinden sağ'lam çıktın yine..

Paramparça olan bendim,
Birleştirilmeye çalışılınca hep eksik kalan da.
Parçaları kaybolan
Ve bir türlü bulunamayan asla..

Sen,
Eksik yanımdın..
Boşluklarımı
doldurmalıydın,
Bize tamamlamıydın beni..
Ayrılığı kabullendikten sonra,
Şiirle doldurdum ben de yerini..