Ayrılık

Ben seni ayrılığın hüznünde tanıdım
Seni, seni ne kadar çok sevdiğimi
Bir karanfil yaprağına susamış
Zehir zıkkım, acı dolu gözyaşlarında
Ciğerlerin tıkanır ruhun daralır ya
Dilin damağın kurur tek kelime edemesin
Beynin çalışmaz olur, bomboş
Ayrılığın acısı yüreğine taş gibi oturur ya hani
Ben seni ayrılığının hüzünde tanıdım
Seni, seni ne kadar sevdiğimi
Bu kadar sevdiğimi anlamak için
Ayrılmam gerektiğini hiç düşünmemiştim

Oysa hayaller kurardık kendimizce
Küçük yuvamızı çoktan kurmuştuk bile
Ben sana şiirler yazardım aşkıma tercüman
Sen resimler çizerdin karakalem
İkimizin kalbini birleştiren oklar
İki gönül bir olunca dünyalar bizim olurdu...

Her zaman buluştuğumuz çay bahçesinin
Neyini beğenmedin anlamadım bir türlü
Karanfili çok sevdiğini bilirim
Her zaman ki gibi sadığım sözüme
Her hafta geleceğim buluşmaya
Ömrüm boyunca
Elimde karanfiller, ıslanmış gözyaşlarımla
Gönlümden kopardığım karanfilleri
Her zaman tuttuğum o sıcacık ellerinin yerine
Buz kesmiş mezar taşının kucağına bırakıyorum
Unutmadım seni,
Unutamadım, unutmayacağım
Seni ziyaretten asla bıkmayacak usanmayacağım
Yüreğimin başköşesinde hep yaşatacağım
Kulağımda çınlar hala o ince sesin
Neredesin sevdiğim, nerelerdesin