Ayrılık

Karabasan gibi çöktün üstüme
Yetmez mi yaptığın zulüm ayrılık
Vurdun yerden yere döndüm pestile
Dünyada doğrulmaz belim ayrılık.

Sızlatır nameler dokunsam saza
Yandıkça yüreğim dönüşür köze
Bilmem ki nereden başlasam söze
Konuşamaz oldu dilim ayrılık.

Susuz güller gibi solduruyorsun
Bilinmez dertlere daldırıyorsun
Ölmeden mezara kaldırıyorsun
Senden zor değildir ölüm ayrılık.

Yetmez mi aldığın yetmez mi benden
Ben bıktım usandım vallahi senden
Kalmadı mecalim kalkamam yerden
Kırıldı kanadım kolum ayrılık.

Çekmeyen var mıdır bilmem acını
Perişan eylersin yaşlı gencini
İnim inim inler çeker sancını
Bırak yakamızı zalım ayrılık.