Ayrılık Efendisidir Hasretin

Ayrılık...
Adım adım,sokakları arşınlıyor,
Geceyi yudumlarken,
Günü kendine ayırmış,
Ağlatacak yeni aşklar arıyor,
Katran karası gölgeler içinde,
Avucunda yalan sözlerle,
Bekliyor....
Bekliyor...

Hasret...
Fötr şapkasıyla,bir sokak lambası altında,
Gözlerini kısmış...
Gelip geçen sevdalılara bakıyor,
Sırıtıyor...
Sinsice...
Kafasında yüzlerce tilkiyle,
Yüzünde bir,şer aynası...
Tutuyor onu kalplere,
Bakmadan kendi riyakar gönlüne.

Ayrılık efendisidir hasretin,yılan misali,
Hasret tam bir uşak,köle timsali...

Sevgi...
Nefes nefese kalmış,kaçıp saklanmaktan,
Tükendi tükenecek...
Biraz hiçliğin resmine benziyor,
Azcık da ,yok oluşu andırıyor,
Göz pınarları çoktan çöl olmuşta,
O hala bunu,vaha sanıyor,
Ağlamaya çalışıyor,
Kangren bir çabayla.

Düş...
Artık yasak olmuş insanlara,
Renkler sadece,siyah ve gri,
Çekmişler diğerleri kendilerini,
Başka diyara...
Haksız resimlerden,
Haklı yakarışlarla...