Ayrılık Hasatı

tüm geceyi çeksem de içime
örtmez gizimin üstünü

üşüsem İstanbul düşüyor sabahın gözlerine
bakır yüzeylere süzülüyor inançsızlığın
dokunsam kadın dudaklarına
çığlık şiddetinde sessizlik soluyor bu kent
bizi soğuran çan seslerinde duruyor
gölgenin yanaşması mutluluğa
barikatlar azat edildi
sensizlik serbest bırakıldı adı; ayrılık
kimseyi öldürmedim, kimse ölmedi içimde

ateşten kırbaçlar yağmur türküleri söylüyor
kırılan bileklerim yüreğimin yeminlerine dil
tenimde terinin kokusu
gelip gelip seni vuruyor anı kıyılarıma

günahını toprağıma bıraktın adı; memleket
korkunun resimlerde gölgelediği anları anlatır
üşür ezgili gidişlerin acısını kırık tuşlarına rağmen piyano
ay ışığı yol tutar önümüzde
biz gece kelebekleri
ölüm soluğunda can verdik

kimliksiz iki yüreğe soyunan
iki katil