Ayrılık Vakti

ayrılık vakti geldiğinde yine
kalplerde sessiz ve buruk bir tebessüm
hayatlar vuslatını yaşıyordu insafsızca
güneş ardın sıra gizlenmişti kara bulutların
yılkılmıştı sanki semaya uzanan gönül kubbesi
hayata sonsuza dek küsmüs insanın
ölümle oynadığı son koz gibiydi
bir masaldı anılar masum düşüncelerde oynanan
buz dağını andırıyordu bedenlerdeki keskin soğuk
ve vücutlar titriyor yürekte yanan ateşe inat
yükseliş devrinde zihinleri saran korku
ne ayaklarda yürüyecek kadar bir hal
nede gözlerde ağlayacak kadar mecal
ayrılıyor işte eller hayatın cilvesine küsercesine
hüzünlü gözlerde son bir bakış son bir veda
ardıma bakmaya cesaretim bile yok
elveda sana ey sevgili ve yaşanan herşeye elveda..elveda..