Ayrılık Vakti Geldi

Sen ki bu temiz aşkı hicrâna mahkum ettin,
Şimdi (artı-eksi)yi saymanın zamanıdır.
Sordum, cevap vermedin, sadece kem küm ettin,
Yol yakınken yanlıştan caymanın zamanıdır...

Güneş aynı olsa da değişiktir mevsimin.
Her bir bahar ayında ayrı eser nesimin.
Parıltısı mı kalır som altının, ak simin?
Rengin soluk deminde aymanın zamanıdır.

Özlemin tadılması olmuşsa alışkanlık,
Nerede Ferhat gibi yaşanan çalışkanlık?
Madem ki her ânımız dokuyor yılışkanlık,
Usulca başka yöne kaymanın zamanıdır.

Bir damla taşırmaz mı zaten dolu bardağı?
Kar yağmışsa fark etmez Şar Dağı, Kaçkar Dağı!
Demek, otağ bilmişiz bir değersiz çardağı!
İçimizdeki sesi duymanın zamanıdır.

Yollar var, uzar gider, birleşir ve ayrışır.
Yollar var, başsız sonsuz, birbirine karışır.
Her gecenin fecrinde şafak söker, nur ışır:
Gerçeği karanlıktan soymanın zamanıdır.

Besbelli bundan sonra konuşacak kelâm az!
Ha var, ha yok arası; hânde, gâmze, selâm az!
Kol, kanat, gönül kırık...Bu, hep böyle kalamaz!
Yalancı avunmaya doymanın zamanıdır...

Tek başına çözülmez düğüm olmuş çileyim.
Başarsam neye yarar bülbül gibi çileyim!
Mutluluk veren sandım, meğer ben bir çileyim.
Göreceksen, gör artık, peymânın zamanıdır!

Kadere razı olup uymanın zamanıdır.

Peyman: Yemin, büyük söz. Nesim:Yumuşak huy, esinti. Çile:1. İplik yumağı 2.Çilemek,bülbülce ötmek. 3.Sıkıntı, dert.