Ayrılıkla Kaplı

sakallarımda uzak dağ korkuları
bu ürperiş hayra alamet değil be usta
sonumuzun sırrına erdik de bir tas suda
yarin ırağında baş edemedik
bir tuz taneciğiyle...

gözlerimin kefen beziydi o gece
damları güvercinli kentte yokluğun
göğe bakınca kanıyor anılarda bile
en çok yokluğun anlıyor beni
böyle için için kanadığına göre
içimde...

çıplak gövdeli ağaçlarda bölünüyor uykum
yağmuru ağır güneşi ağır rüzgarı ağır kabuslarda
bütün dünleri ayrılıkla kaplı bir hüzünde
uyumadan ölmeliyim...