Azrail

Karanlık bir geceydi
Pus çökmüştü
Heyullar çiseliyordu dar ve ışıksız sokaklara
Dört duvar arasında kimsesizdi
Yanlızlığını paylaştı mum ışığıyla
Ecel sızmıştı içine
Ve titriyordu bedeni
Sımsıkı sarıldı yorganına
Gözleri yaşardı
Azrail tırpan atarken boynuna
Süzüldü iki yana elleri
Varla yok arası yatağının kenarına
Mağrurdu başı dikdi şimdi
Giderken dönüşü olmayan son yolculuğuna