Azrail Ve Ben

Döşeğimde bekliyordum ölümü
Mezarlığı andıran odamda
Kapım aralandı yavaşça
Gıcırdayan ses güçlenirken kulağımda
Simsiyah kılığıyla
Elinde al bir gül
Hasretim Azrail yaklaşmaya başladı bana
Oturdu başucuma
Dokundu titreyen yanağıma
Gülü indirdi yastığıma
Gül istemem ver elini dedim bana
Durdu bir vakit
Göğsümü açtı birden bir hiddet eşliğinde
Yüreğimi aldı eline
Baktı ona telaffuzsuz bir şefkatle
Koydu tekrar onu yerine
Sonra baktı gözlerime
Çok erken dedi senin için bu vakitler
Önünde var yaşayacağın koca bir kader
Süsle onu aşkla sevgiyle hiç vazgeçmeden
Dedi taşımak zor olsa da
Büyüt gözlerindeki aslanı hiç yorulmadan
Koca bir kral yap onu gözlerinin diyarında
Kalktı başucumdan sonra
Bir öpücük kondurdu alnıma
Ve yol aldı odamın kapısına
Yürürken huzurla dedi görüşeceğiz bir gün ama
Sakın bunu unutma