Baba

Kahırlanmadığı gün yok gibiydi
Sararmış güz yapraklarıydı gözlerinde insanlar
Güçsüzdü...
Yıkamazdı özlem duvrlarını
Hem karşıydı karanlığa
Hem sevmezdi gündoğumlarını...

İçine ağlayarak verdi bitimsiz zamanlara kendini
Yürek kanlı denizdi...
Onun için sönmüştü şehrin ışıkları
Babaydı pazar çadırı gibi ayrı ayrı evlere taşınan
Bilmez değildi sorumlulukları
Üç çocuğu vardı yetiştirilecek
Neşeli gülücükler yapıyordu
Okşuyordu saçlarını küçük kızı Deniz'in
Özlemlerine pranga vuruyordu
Mecburdu...
Çünkü gelen her gün
Yeni-yeni acılar doğruyordu...

02.07.1985-4.Levent/İst.