Babam Benim

İşte o günden sonra,büyüdüm,

Çocukluk,kaderimdir sanırdım.

Yıl 1995 ,sıcak bir Temmuz ayı. 

Cuma akşamı,saat 12.30,

Tarif edilmeyen bir acı,

Çaresizliği o zaman anladım.

Babam,elimizden kayıp gitti,

Biz geniş aile,

Sahip olamadık,bir babamıza. 

Üzgünüm, 

Yalnızım, 

Çaresiz.

Evet,Çocukluk kader değil,

İşte,o günden sonra büyüdüm, 

Ayakta durmayı öğrendim,

Buna durmak denirse.

Üzgünüm,

Yalnızım,

Çaresiz.