Babam ve Çocukluğum 2

Babama

Öfkelenmedim

Terk edip gittiğinde bizi

Küsmedim… Gönül koymadım;

Bakakaldım… Susa kaldım… Az kaldım…

Ah! Evet… Ne yalan söyleyeyim- özledim… Yandım… Ağladım…

-En çok da bayramlarda-

Hani en çok sevdiğini özlermiş ya insan

Sevdiğine ağlar… Sevdiğine yanarmış ya hani… İşte öyle…

Yanarak, ağlayarak, susarak,

En çok da eksik kalarak sevdim babamı…

Hani öyle alışılmış… Kanıksanmış

Hani öyle bildik tanıdık… Hani öyle aşina olduğumuz gibi değil

Ne bileyim işte; ben babamı başka türlü, çok acayip, çok güzel sevdim

Babam, kanatlı kocaman bir devdi çünkü yuvasına dönecek olan

Ben babamı derin özlem… Ağır hüzün… Acı bir tebessümle

Annemin dalıp dalıp gidişinde… İç çekişinde

Boğazına düğümlenen sesinde… Sözünde…

Gıkını çıkartmayan acısı… Gözyaşı

Ve dinlediği ayrılık şarkısında sevdim

“Yârim İstanbul’u mesken mi tuttun

Gördün güzelleri beni unuttun…”

Çocuktum;

-12 yaşında- kocaman adam oldum birden bire

Okula veda ettim -okula gitmek çocukların işiydi çünkü-

Boyumdan büyük işlere kalkıştım

Benden büyük ve benden çok ağır işlere çıraklık ettim

Hem çocuk işçi… Hem de devrimci oldum üstüne üstlük

Kızdım…

Ve kızdırdım -çocukları mutsuz kılan tanrıyı-

Tacını savurdum… Sofrasını yıktım, tahtını devirdim kralların -bile isteye-

Kötü kalpli kralların -ki bütün krallar kötü kalpliydi zaten-

Sarayını yıkmaya çalıştım başlarına -sokak sokak-

Dik durdum; Gözaltılar, İşkenceler, zindanlar, mahpushaneler gördüm;

Babamın benimle gurur duyduğu

Ne mutlu bana…

Ben babamı başka türlü; çok acayip, çok güzel sevdim

Babam, kanatlı kocaman bir devdi çünkü yuvasına dönecek olan…

Çocuk yıllarım ve Nisan 2021