Babamın Adı Hiç Konmadı

Babamın adı kalabalıklarda hiç söylenmedi

Ne bir madalya aldı

Ne bir yerlerde konu oldu

Ama biz her gün onunla uyandık sabaha,

Ve onunla öğrendik,

Birinin kendinden vazgeçmesini...

Konuşmazdı fazla,

Ama masaya koyduğu ekmek,

Cümlelerden daha yüksek sesle konuşurdu...

Gülmeyi unutmuş gibiydi,

Arada bir görürdüm güldüğünü...

Bağlıydı doğrularına 

Yıkılsa da bir yerlerde veya takilsa ayağı 

Hiçbir şey olmamış gibi devam ederdi yoluna...

Babam, kendini anlatmayan bir adamdı

Hayatını bizim cümlelerimize bağışladı

Bize bir şiir yazmadı,

Ama biz, her satırda onu arıyoruz şimdi...

Son zamanlarda daha sessiz,

Daha bir içine kapanık

Ben “iyisin değil mi baba?” dedikçe

Hep aynı cevabı verir,

"İyiyim oğlum, siz iyi olun yeter."

Ama ben bilirim...

Bazı yorgunluklar insanın dilinde değil,

Göz kapağında birikir...