Bağişla Beni Sen de

bir sevinç yumağı
güvercinin kanatlarıyla gelen,
açıp göğsümün kapılarını
yerleşti can evime.
bir de
göz bebeklerime.

ertelenmek zorunda bırakılan,
kilit altında tutulan gülücüklerimi
ve yaşayamadığım dokunuşlarımı
yaşama ihtimalim belirdi diye,
artı haneme yazıyorum şimdi de...


kimselerin bilmediği diyarlardan
bir silüete doğru kanat çırpıyorum!
uzak kalsam da denizlerden
martılardan söz ediyorum.
Sabah! diyorum
Akşam! diyorum
Günaydın! diyorum
iyi uykular! diyorum
daha neleri neleri de
içimden
diyorum...

iki nokta üst üste,
kapat parantezi,
gülümse.
istediğim bu değil ki!

kifayetsiz olunca kelimeler;
ne orhan veli dokunabilir yedi tepeli şehire
ne de ben kanat çırpabilirim haliçten içeriye.


bir bilseniz nasıl istiyorum karanlığı,
örtsün diye çarpık gelişmiş
bana ait olmayan
gecekondu geçmişi!

ve aslında,
kıyıları ışık zinciriyle donatılmış,
geceleri
truva kazılarından kaçırılmış
ve schliemann'ın karısının gerdanında
teşhir edilmiş
Priamos'un
amansız güzel gerdanlığı gibi
parlayan kentimin olduğunun
bilinmesini isterim.

ben aslında buyum işte...

gecekondu yanım
talanla,
vurgunla,
gaspla
yaratıldı.
kamu malına tecavüz eder gibi,
insan yüreğime
nefret tohumları ekildi.

yoğunum, çok yoğunum uzun zamandır...

gecekondu geçmişime
sünger çekmekle

sebep olanlara
ağız dolusu küfretmekle



yine de

silüetine vurulduğum güzellikler için
insan kalbime ekilen nefret tohumlarını söküp
yerine sevgi tohumları ekmekle

meşgulüm de

bu yüzdendir geç kalışım
akşam buluşmalrımıza her seferinde

bağışla beni sen de

bağışla beni sev de...