Bahar Monologları

Acemi günlerinden biriydi yazın,
yürekler tam yeşillenmemişti,
damarlarımda sevdanın filizleri,
yüreğimde, yalnız gecelerin üşümeleri,
ve sıcak gölgesi yalnızlığımın
kavuruyordu değdiği yeri..

Ölen bahardı..

II

Yalnız alınlarıyla değil,
tüm vücutlarıyla secde etmiş yılanlar
kasımpatıların gölgesinde, namazdaydılar.
Gözleri biraz ötelerindeki serçelerde.

Namazdayken bile yılandılar...

III

Sıranın sonundaki karanfil, aşıktı baştaki karanfile
kavuşabilmekten yana umutsuz,
uykusuz ve susuzdu.

İlk yaprağını dökecek kadar..

IV

Ve sanki kışlar bir daha gelmeyecekmiş gibi geri,
başı dik, gururlu ve gökyüzüne uzanmış,
ölümden uzaktı, parkların beyaz çiçekleri..

Ne kadar saftılar..