Baharım Ol

Baharı yakaladım derken
Yaprakları kurumuş bir ağaca yaslanmışım
İçimdeki özlem bu değildi oysa
Bir ırmak kenarında yetişsin isterdim
Kökleri karşı taraftaki bana ulaşmalıydı
Suyumu dökmeden ulaştırmalıydım
Gök kuşağı dedikleri kemer
Benim köklerimden onun köklerine ulaşmalıydı
Başka el dokunmamalıydı aşılı dallarına
Yuvamız bir kuş misali olmalıydı
Dal parçaları renk vermeliydi kollarıma
Haznemdeki orman yeşili gözleri yanmamalıydı
Kara kışa yenildi sevdam
Üşüyorum şimdi çocuk gibi
Boynumdan sarılan kolların nerde
Atkı gibi ısıtmalıydı oysa beni
Gözlerimdeki tuzlu yaşlar sarkıyor bak
Uçları sipsivri buzlar gibi
Hayalimdeki bahar sakinleştirmeliydi beni
Git gide hırcınlığım artıyor şimdi
Gözlerimin içindeki seni göremedin
Yüreğimdeki sevgiyi nasıl bileceksin
Dur demedimki hiç seni severken yüreğime
Bu yazılmış sözlerde senin eserin
Kara kaplı bir kitap gibisin şimdi
Nasıl olsa dikkat çekmezsin
Kimse açıp okumaya cesaret etmez seni
Şıkıştığım dört duvarın rengi yok
Malup oluyorum zaten bir sefer daha seni yazarken
Korkak değilim sadece başım dik göğsüm açık
Terk ederken bırakıp gittiğin yürek burada
Hem artık sen olmasanda olur
Dur yalan söyledim ilk defa yalan
Sen olmadan olmuyor işte
Ciğerlerimdeki nefes hala seni soluyor
Dokunduğun ellerim nasırlarla doldu
Hücrem senden başka bir nefsi çekmiyor
Odam rutubetli ekmeğimde bir karış küf
Bardağımda dudak izlerinle kalmış yosun bağlamış su
Tükenmesin diye bitmesin diye
Yudum yudum katık ediyorum
Hadi şimdi git sevgili gideceksen
Arkana bakma sakın giderken
Bakarsan eğer bilirimki gitmek istemiyorsun
Yine aynı korkuların içinde yakma beni
Anlamışsındır gidişine dayanamaz zaten kalbim
Dönüşün bir göz değimi kadar yakın şimdi
Bakarsanda arkana saçlarını gözlerine düşür
Ben dünyanın bir ucundada olsan anlarım bana baktığını
Döneceksen sakın gitme
Yenildiğinden olacak çünkü dönüşün
Kaldıramayacağım bu sefer içimdeki sevgiyi
Şimdi hadi gel gitme kuru yapraklarına bir şans olayım
Düşlediğim bahar zaten sendin

Habib Göktuna