Baki Ölümlerin Sefil Şiiri

Bir gece vakti,
El ayak çekilmiş sokaklardan,
Hıncını alıyor dünyadan tipi,
Kar kıyamet her yan,
Dermansız adımlarla yol alıyor,
Yamalı paltosuna sarılmış bir adam.
Geçmişinden geriye üşümeleri kalıyor,
Cebinde sabahçı kahvesinden kalma,
Sigara kâğıtlarına yazılan şiirler,
Sözlerinde hüzün var yine,
Ağlamaklı hali kara bulutlar gibi,
Biri dokunsa yağacak kendince,
Sokak lambasının altında duruyor,
Kimseler yok ortalıklarda,
Çaresizce yalnızlığına sarılıyor,
Bir de yamalı paltosuna...

Çılgın gecelerde cılız ışıklar,
Aydınlatırken yalan sevişmeleri,
Ve yükselirken çığlıklar,
Geri dönerken duvarlardan geri,
Aklına geliyor sevdiği kadınlar,
O an anlıyor hiçliğini,
Canını acıtıyor kimsesizliği,
Apartmanların yalnızlığına bakıyor,
Rengârenk dünya ve sıcacık içerileri,
Gözyaşlarını esir etmiyor,
Özgür bırakıyor yaşları gözlerindeki,
Bakıyor kolundaki saate,
İstanbul'a gittiğinde hediye etmişti.
Öykümsü kadınlarından biri,
Zamanın durduğuna şahit oluyor.
Vakit gelmiştir artık,
Zavallı kalbi fazlasına dayanmıyor.

Küçük bir çocuk buluyor cesedini,
Dünyadan habersiz, tertemiz,
Önce sakallarını okşuyor,
Sonra omzuna dokunuyor kalk dercesine,
Annesine doğru koşuyor,
Ellerinden tutup annesinin,
Yerde yatan adamı gösteriyor.
Her yan insan oluyor.
Yıldızı yere yığıldığında kaymış,
Cebinden şiirler çıkıyor,
En son şiirine adını yazmış,
İri iri gözler üstüne çevriliyor.
Bir genç tanıyor adamı,
Maziye dalıyor gözleri,
Bu diyor bir zamanlar yazardı,
Fani ruhuyla şiirleri bakiydi.
Demek oda gitti bu gudubet dünyadan,
Yetim bırakarak şiirleri.
Çok sürmezdi unutulması,
En fazla birkaç saat sürerdi.

Melekler iniyor saf saf,
Selasını bir dostu verdiriyor,
Ne çok seveni varmış garibin,
Ortalık mahşere dönüyor.
Bir çocuk ağlıyor bir köşede,
Babam gibiydi diyor,
Bir adam sarılıp kâğıt kaleme,
Şiirlerde onu anlatıyor.
Bir kız çocuğu içinden söyleniyor,
Ne güzel aşkı yazardı,
Bir kadın uzun uzun bakıyor,
Bu ruh aşka âşıktı,
En çok beni severdi diyor,
Bana şiirler yazardı,
Kızıl saçlı bir kadın kalabalıkta,
Kendisini bizzat tanımazdım ama,
Ağlatırdı diyor bir adam,
Okuyunca şiirleri beni,
Bir ana feryat figan ağlıyor,
?O kocaman yürekli bir devdi.
Sevdi menfaatsizce sevdi.
Hayattayken nerdeydiniz ey dostlar,
Ölünce mi kıymete bindi.?

Pişmanlıklar dolanıyor yüreklerde,
Keşke diyor biri çıkıp,
Arasaydım onu, gitseydim düşlerine,
Sarılsaydım varlığına,
Düşseydi yanağı yanağıma,
Kaybetmeseydim onu,
Bakınca bana aşkla,
Gelseydi dünyanın sonu,
Olmazdı yanımdayken umurumda,
Git koca yüreklim git,
Pişmanlıkları bırakıp bana.

Öylesine çok sevdi ki,
Ölesiye yaşardı kara sevdaları,
Kadınına hasretti her daim,
Yanında bile olsa,
O varken özlemeyi bilirdi,
Yokken hasreti.
Aşkı taşırdı kara gözleri,
Sıra sıra dizildi insanlar,
Uyuldu imam efendiye,
Meydana çıkıp biri,
Sordu gür bir sesle,
Nasıl bilirdiniz sefil şairi?
Hakkınızı helal ediyor musunuz?
Hakkınızı helal ediyor musunuz?
Hakkınızı helal ediyor musunuz?
Yükseldi helallikler semaya,
Uyuldu er kişini niyetine,
Hazır olan imamla namaza.

Sonrası bilindik mevzu işte,
İki kürek toprak atılır sırayla,
İki toprak testi, su dolu,
Sular döküldü mezarına,
Serinletsin ruhunu,
Eller açıldı yüce Allaha,
Dualar okundu,
Kimi dedi vakti bu kadarmış,
Kimi dedi kader, yazı,
Herkes bir bir kayboldu,
Gittiler evlerine yavaş yavaş,
Bir kadın derin uykularından uyandı,
Gözlerinde duruyordu iki damla yaş,
Adamın adını hatırladı.
Sefil şairden geriye,
Bir yalnızlığı bir de rüzgâr kaldı.