Bana Renklerden Bahsetmeyin

Bana renklerden bahsetmeyin
Yıldızların umutsuz sesi deli ederken beni, renklerini göremiyorum.
Siz görebiliyor musunuz?

Bulutlar şarkımı söylüyor, duymuyorum artık..

Avucuma sakladığım yüzümü döküyorum
Müezzinin sesinden buğulanmış gözlerimi sonra
Öyle başıboş ki gölgem, ne yöne gidiyor umrumda değil.

Ben İbrahim kızı Nilgün
Gülümsemeyi seven, ağlamayı bilen prenses
Yarınsız tarihim, geleceğimi kapattım
Dünsüz ve yarınsızım bu gece
Sırtımda taşımaktan yoruldum bu kenti
Çocukluğumu unuttu sokaklar
Oyuncak istedim
Elime kırk yaşımı tutuşturdular
Büyümek istemezken, bu kadar hızlı mı sızar hayat.

Kayıp bir çocuk yalnızlığındayım, bu gece
Garip bir çocuk
Hem korku, hem akbaba var gözlerinde
Ah bilse! kimi, neyi parçalayacak.

Şekerden şiirler yazardım
Kuşlara, özgürlüğe, sevdaya dair...
İntihar kokuları sürüyorum saçlarıma, bu gece
Yere düşen çiğ damlası olmak istiyorum , şu balkonda
Ölümlerden ölüm beğen ve çığlık atma diye fısıldıyor Marmara
Ayışığı tükenmeye mahkum!
Nankör hayat!
Dünya çürümekte!

Fısıldasan sen' kal 'diye..

Dudaklarından son bir öpücük alabilsem
Avunurum
Kalabilirim biraz daha
Yalan yaşamlar kuytusunda
Ve
Barışırım renklerimle...