Bana Yadigar

karışırdı ortalık
biz bırakınca kendimizi yiyip bitirmeyi
arkamızda bıraktığımız çengi
aşığıydı günahlarımızın
bu oruspu imge
bu herkese açılan kapı
bana yadigar bıraktığın bu son anlaşılmazlık
gölgelerin bile düşlerimizi terk ettiği gün
ve
ıhlamur kokulu sabahlarda
özlemlerle uyanmak
sıcağında geri dönüşleri olmayan bir tenin
bu bizim sevda gömleğimizin
bir araya gelmeyen iki yakasıydı
bana yadigar bıraktığın bu son ayrılık

unutuşlarının en son kırıntısında da olsa
razıyım beni unutmana
unutmak da izdüşümüdür bir aşkı duyumsamanın
yeter ki unut beni
hiç hatırlama istersen

gecenin amansızlığına bu umarsızlık
bu aldırmazlık
zamanın kolumuzu kanadımızı kıran
akıp gidişine
alaycı bir susuştur
bana yadigar bıraktığın bu son unutkanlık

her şeyimi çıkardım elimden
ömrümü baharımı gençliğimi
bir aşkın kaldı dudaklarımın çatlağında sızılı
konuşmalarım bu yüzden böylesine tutuk
bana yadigar bıraktığın bu son alışkanlık
bu ölüp ölüp dirilmek
bu son çığırtkanlık