Bayram Geldi, Sen Yoksun Annne

bu gün,
günlerden arefe diyorlar
ve yarın bayram'mış annem..
sen var iken
bir heycan, ve neşe dolardı evimiz
elllerin ile giydirir din evlatlarını
gözünden sakınırdın her birini
dört evladım var der,
ama sen başkasın oğlum derdin
bak ablaların evlendi
hepsi kurdular yuvasını'da
bir sen kaldın derdin..

dünya gözüyle mürvetini bir görsem
torunumu alsam kucağıma diye,
hayıflanırdın.
biliyormusun anne..?
hatırlamıyorum,
kaçıncı arefe;
bu kaçıncı bayram geldi de
geçti yokluğun'da..!

sen gittiğinden beri,
hiç tadı kalmadı bayramların
ve hiç, yeni elbiseler almadım üzerime.
sen görmedin ama,
oğlun/kızın evlendi anne.
dünyalar tatlısı bir kızı oldu
gözleri, senin gözlerini anımsatıyor
hele bir babaanne deyişi varki sorma
tebbessümlerim oluyor,
ardı sıra hüzün düşüyor yüreğime,
dünya başıma yıkılmış gibi
ağırlaşıyor bedenim
kırık dizlerimin üzerine düşüyorum..

sensizlik ne zormuş anne
babam evlendi, iki kardeşim daha oldu
bayrak yine bende annem
bi evin tek oğluyum
sevineyim mi,
üzüleyim mi bilemedim..
ve biliyormusun anne
ne yüzüm güldü sen gideli
ne de şansım güldü.
mutluluk hep uzak kaldı yüreğim den
acılara nişanlanmış bir hayat
yaşadım senden sonra..
ne dost'tan, nede eş ten güldü yüzüm
ne zaman gülmeye kalksam
hıçkırıklara boğdular annem..
kaşık ile verdikleri mutluluğu
kepçe ile aldılar..

biliyorum anne, biliyorum
gençliğimin baharında soldu yapraklarım
daha onaltımda,
kırıldı kanatlarım..!
şimdi büyüdüm anne, büyüdüm
alçı tutmadı kollarım,
sensiz bir yanım hep elsik kaldı
kimi sevsem,
sen oluyordu karşımda
ama kimse sen gibi bakmadı gözlerime
kimse, sen gibi sevmedi beni anne
bu yüzden,
kurumadı hiç göz pınarlarım..