Bazen

Bazen hayat kanatır eski yaralarımızı.
Şaşkın bir kederle sarsılırız, unuttuğumuzu sandıklarımızda.

Zaman üstünü örtmüştür.
Hayat beklemez.
Kalkıp devam etmiş yürümüşüzdür,
Zaman ilerleyip yaşlandıkça.
Gömdüğün ve yüzüne hiç bakmak istemediğin,
Kırık aşklar, kayıp yüzler atılır kuytulara.
Köhne bir mezarlığa benzer kalbinin o tarafları.
Bazen bir yüz,
Bazen bir resim,
Bazen bir koku,
Bazen bir manzara,
Bazen de bir anda,
Hayat hatırlatır sana.
Hava kapanır gönül yaylalarında,
Gri bulutlar dolaşır gözlerinde.
Hatıraların o tuhaf sızısı yapışır yakana.
Açar o köhne mezarlığın kapısını sinsice.
Geçmişin elleri...
Her adımda her giden için açılır eski yaralar.
Kanarda kanarsın...
Şurada bir dost,
Şurada bir sevgili,
Şurada ölüp yitirilenler,
Şurada benim öldürdüklerim dersin.
Geri gelemezler...
Ama hayat bazen götürür böyle ansızın,
Tam da unuttuğumuzu sandığımız zamanlarda...

En nefret ettiklerine bile üzülürsün.
Kalpte böyle mezarların olması ne acı Yâ Rab...
Ama hangimiz de yok ki.
Hangimiz kaybetmedik,
Hangimiz aldatılmadık,
Hangimiz tatmadık ölümün ya da ayrılığın buruk tadını.
Kalpte keder rüzgârları her yeri kaplar.
Bir yağmur boşalır.
Yola devam etmek istemezsin.
Yeni kayıpların korkusu ürpertir yüreğini.
Hayata küsüp kapamak istersin bütün kapılarını.
Bir köşede yaşlanmak istersin suya sabuna dokunmadan.
Hatta bir an önce ölmek daha fazla yitirmeden,
Yitmeden...

Bazen hayat kanatır eski yaralarımızı.
Şaşkın bir kederle sarsılırız unuttuğumuzu sandıklarımızda.
Sonra...
Zaman üstünü örter sessizce
İçinden yıkılası dünyaya derin bir of çekesin gelir,
Soluğunu yaşamın sıcak nefesi tıkar.