Bazı İnsanlar Geceleri Büyür

Bazı insanlar geceleri büyür.
Diğerleri düşlerine dalarken,
Açar gözünü.. Düş kırıklarını öğütür..
Bazen taze acılarını düşünür insan,
Bazen kabuk bağlamış yaralarını..
Yara taze de olsa, yıllar da geçmiş olsa üzerinden,
Acısı değişmez..
Hatta eskidikçe acıtır, acıttıkça eskir..
Bazı insanlar geceleri ölür.
Tekrar tekrar dirilecekleri sabahı uzaktan görür..
Öyle bir içinde yaşar ki,
Düşüncelerinde yaşattığı sahneler öyle canlıdır ki,
Kalkıp geliverecek sanır o günler..
Fakat ne o günler gelir, ne özlenenler, ne beklenenler..
Kaç vapur kaçırdı kim bilir..
Kaç gece uykuları kaçtı..
Kalbi kanadı, ruhu yara aldı..
Sonra aldı kalemi eline,
Öyle sıkı tuttu, öyle acı yazdı ki,
Kalemi kanadı..
Kelimeleri bir bir döküldü kağıda..
Yaşadıkça yazdı, yazdıkça yaşadı..
Bazı insanlar geceleri büyür..
Onların güneşi geç doğar..
Sabahın ışıkları karanlık dünyalarını aydınlatamaz hemen..
Küçücük bir ışık ararlar yalnız kaldıklarında..
Umutları asar onları..
İnsan katilinden vazgeçer mi?
İnadına umut etmeyi diler bi yanları.
Diğer yanları inkar eder..
Seni bunlar yaraladı der..
Sonra karşı çıkar insan..
Keşkelerini alır karşısına
Ve anlatır tek tek ne varsa.
Saatler süren bu iç hesaplaşma,
Nihayetinde biter..
İnsan biter..
Gece biter..
Umutlar gider..
İki ekmek almaya çıkar bakkala,
Dostları gelir, güler..
Burukluğunu unutur bir süreliğine..
Akşam çökmeye başlar,
İçinde hüzünle birlikte..
Yine gece gelir..
Eskiler gelir..
Gece yine insanı eskitir..