Beceriksiz Yalnızlığım

Öyle bir yalnızlık ki bu yaşadığım
Kalabalık etrafım son ses her yer
Gürültülü caddeleri andırıyor öğle vakitlerinde
Konuşsam sesim karışıverir kaldırımlarda
Adımlarını sayamaz hale gelirsin yürürken
Aklına ilk gelen akılsız başın olur
Yaşamak bile çare olamaz acınası hallerine
Aynada kimim ben diyen bir adam bulursun
Nafile bu gürültülü yalnızlıktan kurtulmak
Uzaklaştıkça çoğalıverir içinde
Kaçtıkça ardın sıra gelir yakalar seni
Beceriksiz bir adam halini alırsın
Ne yemek istersin ne içmek yok olursun
Kapana kısılmış çaresiz hissedersin kendini
O an şehir karanlıklar içinde kalır
Yalnızlıktan kurtulduğunu zannedersin
Ama yeni kimsesizlikle kalakalırsın
Bedenini koyu mavi gökyüzüne siper edersin
Ay ışığının aldatan yanıyla yalnız yapayalnız kalırsın
Kendini tanıyamazsın...